Beter dan ooit!
Beter dan ooit!
Bent u weleens vanaf een steiger in een bootje gestapt? Zo’n moment dat je voet al op de boot staat en je andere been nog rust op de steiger. Dat er geleidelijk beweging in het vaartuig komt in een richting die uw voorkeur niet heeft. Dat uw plezier vaartochtje ter plekke een hele andere wending krijgt en u zich alleen nog maar bekommert om het voorkomen van een nat pak. (of jurk)
Het moment ook dat uw liesstreek begint aan te geven dat deze ‘stompe hoek’ eerder nog wel tot de keuzemogelijkheden behoorde maar dat die optie toch wel van enige tijd geleden stamt. De paniek die toeslaat terwijl u wild om u heen slaat om grip te vinden. In uw bubbel van schrik hoort u op de achtergrond nog wel wat mensen iets naar u roepen maar het geluid klinkt alsof uw oren al onder de waterspiegel zijn verdwenen. Nou dat gevoel zo’n beetje. Kent u dat?
Ik wel, en ik stel u de vraag vanzelfsprekend ook niet zomaar. De metafoor schiet door mijn hoofd als ik denk aan de senior collega in een organisatie. Het moment dat hij of zij ondervindt dat je kennis niet meer toereikend is, vernieuwing de turbo heeft aangezet, de arbeidsmarkt sterk veranderd is sinds de laatste keer dat je solliciteerde en je leefomstandigheden het je niet toestaan om enig risico te nemen.
Die ‘stompe hoek’ wordt steeds groter en de pijn dient zich steeds nadrukkelijker aan. Leeftijd en kennis blijken twee grootheden te zijn die zich vaak steeds verder van elkaar af pogen te bewegen.
Zonder een toegestoken hand eindigt het al te vaak in een nat pak, zowel voor de mens als de organisatie. De medewerker trekt zich terug en komt op een ‘eiland’. De organisatie neemt zijn toevlucht in extrinsiek motiveren. Maar naar gelang de leeftijd stijgt neemt de gevoeligheid voor extrinsieke motivatie sterk af en eindigt het motiveren in waarschuwen en de daarop volgende reprimandes zijn het begin van angstgevoel, kwaadheid, onbehagen en een zoektocht naar de nooduitgang voor beide partijen.
Het kan gelukkig ook anders maar dat is lang niet altijd vanzelfsprekend. Het weer verbinden met wat mensen motiveert en waar ze blij van worden blijkt vaak al voldoende om een nieuw window of opportunity’s te openen.
Ouder worden is een glijdende schaal. Door de stijgende pensioenleeftijd blijven mensen langer binnen een organisatie, informatie veroudert in een recordtempo en vandaag geschreven studieboeken zijn morgen eigenlijk alweer achterhaalt.
Ouderdom zit veel meer in je leervermogen dan in leeftijd. Nieuwsgierigheid is de drijvende energie achter een ‘leven lang leren’. Het hervinden van de jeugdige nieuwsgierigheid.
De jeugd kenmerkt niet een bepaalde periode van het leven, maar een geestesgesteldheid;de drang naar avontuur op gemakzucht. Jong is: wie nog verbaasd en enthousiast kan zijn. Wie nog als een onverzadigbaar kind vraagt: En toen ? U bent zo jong als uw geloof. Zo oud als uw twijfel. Zo jong als uw hoop. Zo oud als uw neerslachtigheid. naar -Marcus Aurelius
De jeugd heb je altijd bij je. Ooit heb je besloten dat het tijd was om er afscheid van te nemen. Maar jullie zijn onlosmakelijk verbonden. De jeugd zit in je! Nog even gedreven, enthousiast en nieuwsgierig als vroeger. Alleen jij kunt beslissen het opnieuw de vrijheid te schenken. Als Aladdin en zijn lamp.
Ook zij komen tot het besef dat zij de snelheid van hun marktontwikkeling en nieuwe toetreders niet meer kunnen overzien. Zij het met een verschil. Ze kunnen zelf bepalen hoe hard de klok binnen de eigen organisatie loopt. Daarmee zijn ze in de gelegenheid hun eigen organisatie te vertragen in de tijd.In tegenstelling tot wat vele helden in de tijdreisgeschiedenis wilden, houden zij de organisatie liever in het verleden. Bent u een leider van 50 plus? Zeg een eerlijk. Houdt u weleens een vernieuwing tegen omdat u er niets van begrijpt en het onbehagelijk voelt? Het gevoel alsof u de controle opgeeft?
Brandstof.
De brandstof van een goedlopende tijdmachine is niet controle. Die laat de raderen van de machine slechts vastlopen en verliest daarom onderweg veel van zijn passagiers. De ideale brandstof blijkt vertrouwen, experimenteren en leren te zijn met als diens voorloper spelen. Uitproberen, fouten maken en weer opnieuw beginnen, totdat het lukt. De kinderlijke competentie om al doende te leren, plezier te hebben en samen tot iets nieuws te komen. We hebben het spelen echter steeds verder uit ons leven gebannen. Als kind mocht het nog wel maar als tiener bleef er weinig anders meer over dan sporten in competitieverband. Op volwassen leeftijd is het spelen volledig uit ons leven verdwenen terwijl ons dat juist terug leidt naar de bron van onze creativiteit. En deze competentie blijkt een van de meest gevraagde leiderschapstalenten te zijn. Het een houdt echter nauw verband met het andere. Spelen is recht evenredig met creatief vermogen.
Spelen.
We zijn dus toe aan een herwaardering van het spelen. Van een nutteloze bezigheid naar een onmisbare vaardigheid om te groeien en bij te dragen. Maar jaag maar eens een zwerm legbatterijkippen het open veld in met de mededeling dat ze vanaf vandaag maar eens meer moeten gaan scharrelen. Maak je geen illusies. De angst om fouten te maken zit er goed in en de meeste zullen onbewust verwachten dat ze geslacht worden bij het verlaten van het hok. De conditionering heeft ze verstijft en de jacht op efficiency heeft hun moed ook niet doen groeien. Een beetje helpen mag en er zijn vele wegen die naar een speeltuin leiden. Heeft u dus de gedachte om mensen straks wat meer te laten spelen dan kunt u maar beter nu vast de deur op een kier zetten.
Spelen en experimenteren voorkomt dat mensen in een beschermde comfortzone kruipen waar zij de hakken in het zand zetten tegen verandering. Het voorkomt dat ze af en toe uit hun tijdreismachine komen om te kunnen concluderen dat het vroeger beter was en weer snel in te stappen. Verliefd worden op de toekomst geeft vleugels in het nu en wordt aanpassen verrassend vanzelfsprekend.
Join
Work With Me
0 reacties