Tijdreizen, wie heeft er nooit over gedroomd?
Reizen door de tijd.
Daar kan geen lange tropische vakantie tegenop stel ik me zo voor! Het verschijnsel van een parallel universum boeide me al op jonge leeftijd. Nu nog steeds eigenlijk wel, zij het dat ik mijn informatie inmiddels uit andere bronnen betrek dan de deskundigen in het domein destijds. Misschien dat hun namen: Barabas, McFly en Emmett Brown bij u ook herinneringen oproepen en mogelijk heeft u eveneens via deze heren uw eerste kennismaking met tijdreizen opgedaan.
Versnelling.
Tijd verstrijkt nog immer zo constant als toen. Voor zover mij bekend tenminste, is er geen versnelling in de werkelijke snelheid van een seconde gemeten. Echter wat er in zo’n zelfde seconde plaatsvindt lijkt inmiddels een veelvoud van weleer te zijn. En hoe ouder je wordt des te groter lijkt het onderscheid te zijn. De technologische ontwikkeling en de snelheid van kennisdeling is ongekend en neemt nog steeds toe. De uitdaging om je kennis up to date te houden, wordt steeds groter en de wens is misschien wel irreëel. Hoe verhoudt zich deze overload van gegevens tot het adaptief vermogen van ons stervelingen? De vraag rijst: Is uw en mijn leervermogen wel voldoende om de toename van informatie en kennis te verwerken? Zitten we zonder dat we het beseffen in onze eigen Teletijdmachine en stappen we uit in een totaal van ons vervreemde wereld?
Meebewegen.
Meebewegen op de automatische piloot in een wereld die allang niet meer bestaat. Een wereld die alleen nog in onze herinnering existeert en die we solitair in leven houden. Een eigen bubble waarin we onszelf nog steeds laten voorstaan op oude paradigma als ‘Kennis is macht’ en ‘controle’. De domeinnaam Google.com is geregistreerd op 15 september 1997. Dat is ondertussen drieëntwintig jaar geleden. Toen werd definitief de turbo (voor zover die niet al aanwezig was) op het vermogen tot kennisdeling gezet. In technische zin dan. De inflatie van eerder verworven kennis sloeg vanaf dat moment ook keihard toe. Niet voor niets is een leven lang leren onder HRM opeens een veel gebruikte uitdrukking. De duurzame inzetbaarheid is in een race verwikkeld met nieuwe technologie en u mag voor uzelf uitmaken wie gaat winnen. Er zijn veel mensen afgehaakt. Was dat al niet vanaf het begin, dan was het op het moment dat zij beseften dat er voor hen geen houden meer aan was. Vanaf dat moment kropen zij in hun eigen tijdmachine.
Controle opgeven.
En dan onze managementteams. Hoe staat het eigenlijk met hun adaptievermogen en wil tot veranderen. Het laatste bericht betreffende de gemiddelde leeftijd van een CEO in Nederland stamt uit 2014. Die was toen 53 jaar. Drieëndertig jaar voor Google dus en Ik ben bang dat dit cijfer slechts naar boven bijgesteld kan worden in de afgelopen jaren.
Ook zij komen tot het besef dat zij de snelheid van hun marktontwikkeling en nieuwe toetreders niet meer kunnen overzien. Zij het met één verschil. Ze kunnen zelf bepalen hoe hard de klok binnen de eigen organisatie loopt. Daarmee zijn ze in de gelegenheid hun eigen organisatie te vertragen in de tijd. In tegenstelling tot wat vele helden in de tijdreisgeschiedenis wilden, houden zij de organisatie liever in het verleden. Bent u een leider van 50 plus? Zeg een eerlijk. Houdt u weleens een vernieuwing tegen omdat u er niets van begrijpt en het onbehagelijk voelt? Het gevoel alsof u de controle opgeeft?
Brandstof.
De brandstof van een goedlopende tijdmachine is niet controle. Die laat de raderen van de machine slechts vastlopen en verliest daarom onderweg veel van zijn passagiers. De ideale brandstof blijkt vertrouwen, experimenteren en leren te zijn met als diens voorloper spelen. Uitproberen, fouten maken en weer opnieuw beginnen, totdat het lukt. De kinderlijke competentie om al doende te leren, plezier te hebben en samen tot iets nieuws te komen. We hebben het spelen echter steeds verder uit ons leven gebannen. Als kind mocht het nog wel maar als tiener bleef er weinig anders meer over dan sporten in competitieverband. Op volwassen leeftijd is het spelen volledig uit ons leven verdwenen terwijl ons dat juist terug leidt naar de bron van onze creativiteit. En deze competentie blijkt een van de meest gevraagde leiderschapstalenten te zijn. Het een houdt echter nauw verband met het andere. Spelen is recht evenredig met creatief vermogen.
Spelen.
We zijn dus toe aan een herwaardering van het spelen. Van een nutteloze bezigheid naar een onmisbare vaardigheid om te groeien en bij te dragen. Maar jaag maar eens een zwerm legbatterijkippen het open veld in met de mededeling dat ze vanaf vandaag maar eens meer moeten gaan scharrelen. Maak je geen illusies. De angst om fouten te maken zit er goed in en de meeste zullen onbewust verwachten dat ze geslacht worden bij het verlaten van het hok. De conditionering heeft ze verstijft en de jacht op efficiency heeft hun moed ook niet doen groeien. Een beetje helpen mag en er zijn vele wegen die naar een speeltuin leiden. Heeft u dus de gedachte om mensen straks wat meer te laten spelen dan kunt u maar beter nu vast de deur op een kier zetten.
Spelen en experimenteren voorkomt dat mensen in een beschermde comfortzone kruipen waar zij de hakken in het zand zetten tegen verandering. Het voorkomt dat ze af en toe uit hun tijdreismachine komen om te kunnen concluderen dat het vroeger beter was en weer snel in te stappen. Verliefd worden op de toekomst geeft vleugels in het nu en wordt aanpassen verrassend vanzelfsprekend.
Join
Work With Me
0 reacties